Life after Outlander

Terwijl Nederland bedolven is geraakt onder een pak sneeuw schijnt hier al de hele week de zon. Voordat ik naar Canada kwam had ik geen idee dat Victoria de warmste plek in Canada is. Sneeuw is hier een zeldzaamheid. Inmiddels ben ik al bijna 5 maanden hier, wat betekent dat mijn tijd er bijna op zit. Vanavond heb ik mijn laatste toets. Daarmee sluit ik niet alleen mijn semester in Victoria af, maar ook mijn hele bachelor opleiding. Ik kan me geen mooiere plek indenken om mijn studie af te ronden dan hier en ik ben erg blij dat ik mijn afstuderen heb uitgesteld om hier een semester te kunnen studeren.

Qua landschap en natuur is Canada eigenlijk alles wat Nederland niet is. Dat is voor mij ook zeker een van de charmes van Canada. Op cultureel gebied lijken we dichter bij elkaar te liggen, zeker vergeleken met Taiwan en Guatemala. Toch zijn er ook wel wat kleine verschillen, die je pas beginnen op te vallen als je er wat langer bent. Canadezen zijn ontzettend beleefd en zeggen veel te vaak sorry. Het is hier ook heel gebruikelijk om wanneer je de bus verlaat de bus chauffeur te bedanken, daar kunnen we in Nederland nog wel iets van leren. Wie je ook tegenkomt, je beste vriendin of de kassière bij Walmart, de gepaste openingszin is altijd: Hey, how are you? Verder zien Canadezen zichzelf als een betere versie van grote broer Amerika. Daar wil ik ze best gelijk ingeven. Justin Trudeau is een welkome verademing in een tijd die gedomineerd wordt door Trump’s driftbuien. Inmiddels ken ik het Canadese volkslied al bijna beter dan dat van Nederland. Hier wordt geen moment ongemoeid gelaten om uit volle borst mee te kunnen zingen met Oh Canada. Canada’s grootste nationale trots is en blijft Tim Hortons. Waar je in Nederland pas een pauze neemt nádat je een heel eind hebt gereden, geldt in Canada dat de reis pas begint als je éérst een stop hebt gemaakt bij deze fastfood keten, waar je geheel volgens traditie een box vol zogenaamde timbits, een soort kleine gefrituurde donutballetjes, besteld. Dat Tim Hortons inmiddels in Amerikaanse handen is lijkt niemand een probleem te vinden.

Met pijn in mijn hart neem ik deze week afscheid van mijn vrienden en laat ik Victoria en Vancouver Island achter me. Het begon allemaal met een onschuldig kennismakingsetentje op ons dakterras toen het nog volop zomer was. De volgende dag zijn we begonnen met Outlander, die we nu toch wel onze huisserie mogen noemen. Die serie heeft ons echt nader tot elkaar gebracht, want opeens zaten we bijna elke avond te genieten van de Schotse hunk Jamie. Eergisteren hebben we de laatste aflevering gekeken en inmiddels zijn we een hechte groep vrienden geworden. Het zijn mijn huisgenoten die me opfleuren wanneer de regen met bakken uit de lucht komt en het al pikkedonker is terwijl het pas 16.00 is. Of wanneer je een hele dag op de campus bent geweest om te studeren en je eigenlijk nog steeds niet klaar bent. Zij waren het die bijna elke vrijdag naar een klaagzang over mijn kayak ervaringen hebben geluisterd. Ik nam de meer verzorgende rol op me als “moeder” van het huis. Bij mij kun je terecht voor wat eten, ik heb altijd een chips voorraad op mijn kamer, ik zorg dat je veilig thuis komt na een stapavond en hou je haar vast wanneer je staat te kotsen in een vuilnisbak in een donker zijstraatje. Waar het om gaat is dat we er voor elkaar zijn en dat ga ik wel missen.

Zaterdag vertrek ik naar de sneeuw. En nee, dat is nog niet Nederland. Ik heb een hostel geboekt in Squamish midden in de bergen. Ik heb nog geen idee wat ik daar ga doen, maar het wordt vast leuk. Volgende week donderdag vlieg ik terug naar Nederland, waar ik op vrijdagochtend land. Ik ben er al door sommigen erop gewezen dat daar het “normale leven” of het “volwassen leven” op me staat te wachten, maar volgens mij is dat leven heel lang geleden al begonnen. Mijn leven wordt het komende jaar wel iets anders. Ik ben even geen student meer en ga aan het werk. Naast mijn baan als huiswerkbegeleider heb ik best wel onverwachts een baan gevonden als project assistent bij een internationaal onderzoek naar chronische longziekten in ontwikkelingslanden. Voorlopig blijf ik dus lekker thuis!