Into the Wild

Vandaag ben ik precies 100 dagen in Canada, tijd voor een nieuwe blog dus! De afgelopen anderhalve maand heb ik me volledig ondergedompeld in het Canadese leven. Ik ben nog niet zo ver dat ik in sportlegging, fleece vest en wollen sokken naar mijn lessen ga, maar wie weet, ik heb nog iets minder dan twee maanden de tijd. Intussen ben ik ook lid geworden van de Outdoors Club. Terwijl ik me inschreef nam ik me voor om me gewoon op te geven voor de eerste activiteit die ze zouden organiseren. Dat werd rotsklimmen. Op een zonnige zondagochtend ging ik naar Fleming Beach. Langs het water torende een enorme rots boven alles en iedereen uit. Deze 25 meter hoge rots zouden we die ochtend gaan beklimmen. Ik dacht dat ik het best wel eng zou vinden, maar dat viel enorm mee. Het was zelfs ontzettend leuk om te doen! Het is me zelfs gelukt om de top te bereiken.

Tijdens het lange Thanksgiving weekend heb ik nog iets van mijn lijstje met ultieme Canadese dingen af kunnen tikken: op het strand kamperen. Met 6 andere studenten reden we naar de kust. Vanaf daar wandelden we met onze bomvolle rugzakken naar het strand. Na het opzetten van de tenten hebben we nog een mooie wandeling gemaakt. Bij terugkomst werd er een vuur gemaakt terwijl we de zon zagen ondergaan. Het was inmiddels al oktober dus het koelde ontzettend af. Ik heb bijna geen oog dicht gedaan, ik weet niet of dat nou lag aan de kou of aan het yogamatje dat mij scheidde van de rotsen onder me. Waarschijnlijk een combinatie. Ik denk niet dat ik nog een keer hier ga kamperen, toch was het wel een leuke ervaring om een keer echt “wild” te kamperen.

Zoals ik in mijn vorige blog vertelde heb ik me opgegeven voor de Kayak Club. Rustig varend over een kabbelend beekje, dwars door de natuur, met wellicht een hert langs de oever: dat was wat ik me had voorgesteld van de Kayak Club. Ik had absoluut geen idee dat de club zich richt op wild water kayakken en dat is een hele andere tak van sport. Mijn eerste training in het zwembad was dan ook een echte eye opener. Terwijl ik mezelf net in de kayak had gepropt zei de instructeur heel rustig dat hij me zo zou omduwen en dat ik dan uit de kayak moest komen. Nou ik kan je zeggen dat op z’n kop in het water liggen terwijl je benen vast zitten in een kayak absoluut geen pretje is. Het lukte me om veilig uit de kayak te komen, maar dit bleek pas het begin te zijn. Het idee is dat je uiteindelijk jezelf omhoog kan rollen zonder dat je de kayak uitgaat. Om dat te bereiken moet je veel oefenen en dat betekent ook veel op z’n kop in het water liggen. Iedereen vertelde me dat dat wel went, maar na 3 trainingen was van gewenning absoluut nog geen sprake. Ik vond het nog steeds enorm eng. Wat deed ik mezelf toch aan, misschien moest ik toch maar overstappen naar de kanoërs, ook al worden die stiekem toch wel gezien als minderwaardig. Ik had me eerder al opgegeven voor de eerste beginners trip naar Thetis Lake. Dat kon ik nu niet meer echt afzeggen, dus ik ben de volgende dag toch maar gegaan. Met 4 beginners en een instructeur gingen we het meer op. Die dag heb ik meer geleerd dan tijdens al die trainingen, bijvoorbeeld hoe ik überhaupt de peddel moet vasthouden, welke verschillende slagen er allemaal zijn en hoe je kan voorkomen dat je in het water beland. Ik bleek er niet echt een talent voor te hebben, gewoon rechtdoor varen was al een hele opgave, maar het was wel erg leuk om te doen. Misschien moest ik het kayakken toch nog een kans geven. De week erop stond de eerste rivier trip op het programma. Het was een niveau 1 rivier wat betekent dat er golven tot 1 meter hoog kunnen zijn. Ik was dan wel inmiddels gepromoveerd tot Advanced Beginner, maar dit klonk toch echt als te hoog gegrepen. Ik besloot me toch maar op te geven. Afgelopen zaterdag was het zover. In de stromende regen reden we naar de Cowichan River, anderhalf ten noorden van Victoria. Er waren meer instructeurs dan beginners dus dat hield in dat iedereen een instructeur voor zichzelf had. De mijne zou het goed doen als motivational speaker. “Awesome!”, “You’re killing that eddy, Esther!”, “You’re doing so great!”, “Great paddling!”, het hield niet op. Na een tijdje ga je hem zelfs een beetje geloven. Maar wat was het ontzettend leuk om te doen!! Na een uur op de rivier zijn we met een raft boot naar een wilder deel van de rivier gegaan. Dat was ook enorm leuk om te doen! Het was echt een top dag. Ik ga zeker door met het kayakken.

Het lijkt nu alsof ik alleen maar hele avontuurlijke dingen doe, maar dat valt best mee. Ik heb ook al een keer het Uvic Pet Café bezocht: een middag voor studenten om lekker te ont-stressen terwijl er een hond op je schoot zit. Zo nu en dan kook ik voor mijn huisgenoten of ga ik basketballen. Soms is het ook gewoon fijn om een hele dag helemaal niks te doen. Voor degenen die zich nu afvragen of ik ook wel eens naar de universiteit ga: ja, ik ben er bijna dagelijks te vinden. Tot nu toe heb ik alle toetsen en opdrachten gehaald, dus ik ben erg tevreden.